دل‌خسته از گنجشک‌ها و حوض نقاشی
رنگ سفیدت را به روی بوم می‌پاشی
لیوان بعدی قرص‌های حل شده درسم
باور بکن از هیچ‌چیز دیگر نمی‌ترسم
پشت سیاهی‌های دنیامان سیاهی بود
معشوقه‌ام بودی و هستی و نخواهی بود
سید مهدی موسوی
ابومجد می‌گفت:
«آدم‌ها وقتی مأموریت‌شان در این دنیا تمام می‌شود
نه آن‌چه بر آن‌ها گذشته است را با خود می‌برند
و نه حتی کارهایی را که کرده‌اند
آدم‌ها آن‌چه را که «هستند» با خود می‌برند...»
یوم لا ینفع مال و لا بنون الا من أتی الله بقلب سلیم
کسی که قلب سلیم را نزد خدا برده باشد
و قلب سلیم نه کینه را در خود جا می‌دهد
و نه انتقام‌جویی را
نه زشتی را و نه نفرت را
قلب سلیم سرشار از عشق و تواضع و بندگی در برابر خداست
قلب سلیم جایگاه محبت بندگان خدا از مقرب تا خطاکار است
قلب سلیم زیبایی خالق را در تک تک مخلوقاتش می‌بیند و بی‌هنر نمی‌افتد و نظر به عیب نمی‌کند
قلب سلیم می‌بخشد و از خدایش درخواست بخشش می‌کند
قلب سلیم بنده‌های خدایش را دعا می‌کند، بی‌هیچ طمعی...
و تمت کلمة ربک صدقا و عدلا
لا مبدلا لکلماته.
خدایا!
به حق همه‌ی رنج‌هایی که زینب کشید
به حق دل سوخته‌اش
دلم را مسوزان
ای خدای رحیم!
مهربان‌تر باش
مهربان‌تر
مهربان‌تر
م ه ر ب ا ن ت ر
...
با اجازه از سیداحمد حسینی عزیز:
«نگران نباش!...
همه چیز یک روز تغییر می کند
مثلا یک روز به جای آن که
مادرم مرا از خواب بیدار کند
تو با دست های مهربانت
تکانم می دهی و می گویی :
محمد بلند شو!»
یک روز به جای آن‌که در پناه سیاهی دیوارها
درکنار هم قدم بزنیم
در چشم‌های همه‌ی عزیزانمان
دستمان در دست هم
و
می‌خندیم!
یک روز به جای آن‌که در هیاهوی خیابان‌ها
و حواس‌پرتی عابران
و عبور چشمان دوخته‌شده به ساعت‌های مچی
گلم پژمرده شود
شاخه گلم را به خانه می‌آورم
و به لبخند تو هدیه می‌کنم
یک روز به جای این که سخن خدا
در کافه‌های پر دود
شنیده شود
در کنار سجاده‌ات و با یک بغل بوی مریم...
یک روز به جای این که از سرما بلرزی
و بگویی
محمد!
برویم، دیروقت است
گرمای خدا را در آغوش هم باز خواهیم شناخت
بی‌دغدغه‌ی گذشت زمان
یک روز تمام ستاره‌های آسمان پر ستاره‌ی اول ماه را
به دامن ماه شب‌های مهتابی‌ام می‌ریزم
و لبخندهایش را به شب‌های آسمان دلم هدیه می‌کنم
یک روز می‌رسد که تو هستی
بدون رنج و ترس و خستگی...
«من یکبار دیگر
برای با تو بودن
اجازه گرفته ام.»
ماه زمین
به خسوف می‌رود
چهل روز
باشد که دست‌های ناپاک زمینی
چهره‌ی آسمانی‌اش را آلوده نکند!
آسمانی که ماهش قرص کامل است را خیلی دوست دارم
هرچند ستاره‌هایش پنهان شده‌اند
و آسمان رصد که ماه ندارد
گرچه پر است از ستاره
ولی...
دلم برای ماه تنگ شده است!
ماهی که آینه‌ی خورشید بود
پی‌نوشت:
م ا ه م این هفته برون رفت و به چشمم سالی است
حال هجران تو چه دانی که چه مشکل حالی است
برای ماهی که شب‌های زمین را نورانی می‌کند...
.
یک شب‌ستاره‌ای خرد
از فرط خستگی
مرد
*
و نمکدان؛
از دست خدا افتاد
هنگام آفریدنت!
*
با تو قدم زدن را
دوست دارم...
به جای خانه
برایت
جاده خواهم ساخت...
*
برای حضور قلب، باید «یا الله» بگویم
تا تو در قلبم، روسری‌ات را سر کنی
*
ستاره
آن‌قدر نور افشاند که صبح شد...
پی‌نوشت: اولی از سیدحسن حسینی و بقیه از احسان پرسا
پسر اخم‌هایش را در هم کرده است. دست‌هایش در جیب کاپشنش و شانه‌هایش را بالا کشیده تا سوز سرما به گردنش نخورد. عابران مثل همیشه حواس‌پرت و بی حوصله در پیاده‌روهای میدان فردوسی در رفت‌وآمدند. نور چراغ این‌همه ماشین و اتوبوس و صدای بوق‌شان آرامش شب را از بین برده است. پسر به صفحه‌ی موبایلش نگاه می‌کند. منتظر پیامک دختر است. مدتی است که حرفشان شده است ودختر جز به سردی پاسخ‌ش را نمی‌دهد. پسر به یاد روز دیدار اول‌شان و لبخند‌های شیرین دختر می‌افتد. پسر آهی می‌کشد و نگاهی به خیابان می‌کند. چراغ عابرپیاده قرمز است ولی پسر شروع به عبور از خیابان می‌کند. چند گام که برمی‌دارد، لرزش شیرینی را در دستانش احساس می‌کند. با شوق و شعف به صفحه‌ی موبایلش نگاه می‌کند، پیامک از طرف دختر است.
در آینه‌‌اش محو تماشای زنی است که همین عقب‌تر ایستاده است. بالاخره این که قسمت زنانه‌ی بی‌آرتی ها را بخش جلوی اتوبوس معین کرده اند برای راننده‌هایی چون او بد نشده است. به اکراه چشم از آینه برمی‌دارد و خیابان را نگاه می‌کند ولی خیلی دیرتر از آن که بتواند به موقع جوانی را که وسط خیابان و سرراهش ایستاده را ببیند.
پسر بیهوش روی زمین افتاده و خون از دماغ و گوشش سرازیر است. دور پسر شلوغ شده است. راننده بی‌آرتی با حالتی وحشت‌زده و فلاکت‌بار و مردم با نگاهی رقت بار به پسر نگاه می‌کنند. کسی موبایل را از روی زمین بر می‌دارد. آخرین پیامک موبایل هنوز خوانده نشده است.
دختر به صفحه‌ی موبایلش نگاهی می‌کند. هنوز پاسخی نیامده است، با کسالت لبخند تلخی می‌زند و با بی‌حوصلگی موبایلش را خاموش می‌کند و به گوشه‌ای می‌اندازد.
پی‌نوشت:
فرصت شمار ای دل کز این دوراهه منزل
چون بگذریم
دیگر
نتوان
به هم رسیدن...
