. بحارالانوار، ج‏25، ص 113
كا، [الكافي‏] الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنِ الْمُعَلَّى عَنْ أَبِي دَاوُدَ الْمُسْتَرِقِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَيْمُونٍ عَنِ ابْنِ أَبِي يَعْفُورٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ ثَلَاثَةٌ لا يَنْظُرُ اللَّهُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَ لا يُزَكِّيهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ مَنِ ادَّعَى إِمَامَةً مِنَ اللَّهِ لَيْسَتْ لَهُ وَ مَنْ جَحَدَ إِمَاماً مِنَ اللَّهِ وَ مَن قَالَ إِنَّ لِفُلَانٍ وَ فُلَانٍ فِي الْإِسْلَامِ نَصِيبا!
ابن ابي يعفور مي گويد از امام صادق شنيدم که مي فرمايند:
سه دسته هستند که اصولاً خدا در روز قيامت به ايشان نگاه نکرده، پاکشان نمي کند و برايشان عذابي دردناک است:
1) کسي که از سوي خدا به امامت نصب نشده ولي ادّعاي امامت و سرپرستي کند.(لزوم انتصابي بودن امام از سوي خداوند و نه حتّي از سوي شورايي واقعي ـ چه رسد به شبه شورا! ـ. .
2) کسي که امام منصوب از سوي خداوند را انکار و مخالفت کند( هر که منکر خلافت بلا فصل حضرت امير و به دنبال ايشان، 11 فرزند معصومشان است).
3) و هر که براي اوّلي و دومي بهره و نصيبي از اسلام قائل باشد.