وقتي که آن لبخند نباشد تفاوتي هم نمي کند که به چه مشغول باشد؛ چپق بکشد يا در مزرعه اش کار کند...

اين ها به کنار، دوستانِ ده را چه کند؟ مگر با جبر روزگار کاري هم ميشود کرد؟