ياد باد آن كه نهانت نظري با ما بود

رقم مهر تو بر چهره ي ما پيدا بود

.

ياد باد آن كه چو چشمت به عتابم مي كشت

معجز عيسويت در لب شكرخا بود

.

ياد باد آن كه صبوحي زده در مجلس انس

جز من و يار نبوديم و خدا با ما بود

.

ياد باد آن كه رخت شمع طرب مي افروخت

وين دل سوخته پروانه ي ناپروا بود

.

ياد باد آن كه در آن بزمگه خلق و ادب

آن كه او خنده ي مستانه زدي صهبا بود

.

ياد باد آن كه چو ياقوت قدح خنده زدي

در ميان من و لعل تو حكايت ها بود

.

ياد باد آن كه نگارم چو كمر بربستي

در ركابش مه نوپيك جهان پيما بود

.

ياد باد آن كه خرابات نشين بودم و مست

وان چه در مسجدم امروز كم است آن جا بود

.

ياد باد آن كه به اصلاح شما مي شد راست

نظم هر گوهر ناسفته كه حافظ را بود